Paryż

LUWR

Dawny pałac królewski w Paryżu, położony w jego centrum, między prawym brzegiem Sekwany, ogrodami Tuilerie i kościołem Saint Germain l'Auxerrois. Luwr położony jest na jednej linii z Polami Elizejskimi.

U schyłku XII wieku, król Filip II August wzniósł w tym miejscu zamek warowny. W drugiej połowie XIV wieku Karol V Mądry uczynił z zamku rezydencję królewską. W XVI wieku Franciszek I zamienił tę budowlę w monumentalny renesansowy pałac. W 1682, Ludwik XIV przeprowadził się do Wersalu, natomiast w Luwrze zostawił bogatą kolekcję dzieł sztuki antycznej. W 1692, gmach został siedzibą Académie des Inscriptions et Belles Lettres oraz Académie Royale de Peinture et de Sculpture, w roku 1699 Akademia zorganizowała pierwszy Salon wystawowy.

BAZYLIKA ŚW. DIONIZEGO W SAINT-DENIS

Kościół opactwa benedyktyńskiego w Saint-Denis. Od VI wieku świątynia klasztorna pełni funkcję głównej nekropoli królów francuskich. Ponadto w bazylice od czasów średniowiecza znajduje się skarbiec, w którym oprócz relikwii i cennych przedmiotów liturgicznych przechowywane są insygnia koronacyjne oraz inne regalia królów Francji.

Budowę obecnej bazyliki, jednej z pierwszych budowli wzniesionych w stylu gotyckim, rozpoczęto w 1136 roku za czasów opata Sugera, prace zakończono dopiero u schyłku XIII wieku. Opactwo służy od wieków jako sceneria uroczystości pogrzebowych i miejsce pochówku królów Francji. W sarkofagach, często zdobionych rzeźbami, chowani są wszyscy monarchowie francuscy rządzący od X wieku.

KOŚCIÓŁ SAINT GERMAIN L'AUXERROIS

Kościół pod wezwaniem świętego Germana, biskupa Auxerre, znajdujący się nad Sekwaną w centrum Paryża. Mieszcząc się w bezpośrednim sąsiedztwie Luwru stanowi królewską parafię. Oryginalna świątynia z VI wieku z czasów dynastii Merowingów została zniszczona przez Normanów.

Był wielokrotnie zmieniany i można odnaleźć w nim różne style architektoniczne, z których najmocniej zaakcentowany jest późny gotyk. Ścianę szczytową wieńczy rzeźba Archanioła Michała.

KATEDRA NOTRE-DAME

Gotycka katedra w Paryżu, której francuska nazwa brzmi "Notre-Dame de Paris" i tłumaczona jest jako "Nasza Pani", co odnosi się do Matki Boskiej. Wzniesiono ją na wyspie na Sekwanie, zwanej Île de la Cité, na śladach po dwóch kościołach powstałych jeszcze w IX wieku. Jej budowa trwała ponad 180 lat (1163-1345).

SORBONA

Sorbona powstała w 1253 roku jako jedno z kolegiów Uniwersytetu Paryskiego. Z czasem jednak zaczęto odnosić tę nazwę do całego Uniwersytetu. Od końca XI wieku Paryż stał się jednym z najważniejszych centrów intelektualnych w Europie, przyciągając uczniów i nauczycieli z całej Europy. Stopniowo reguły nauczania i przynależności do społeczności scholarów (universitas) ulegały formalizacji i od początku XIII wieku można mówić o funkcjonowaniu Uniwersytetu Paryskiego. 

Uniwersytet Paryski, jest jednym z pierwszych uniwersytetów, stając się modelem instytucjonalnym dla później powstałych placówek. Nie jest instytucją jednolitą. Nauczanie podzielono na fakultety, a studentów na nacje. W jego ramach działają również kolegia mające pomagać gorzej usytuowanym żakom. Jednym z takich kolegiów jest Collège de Sorbonne', założone w 1253 roku przez Roberta de Sorbon, kapelana i spowiednika króla Ludwika IX.

Kolegium zyskało na znaczeniu w czasach nowożytnych. Uczniowie i wykładowcy Sorbony Société de Sorbonne) zaczęli pełnić najważniejszą rolę na Uniwersytecie Paryskim. W pierwszej połowie XVII w. staraniem absolwenta Sorbony, kardynała Richelieu, wybudowano nową siedzibę Sorbony i to tutaj przeniósł się ciężar działalności całego uniwersytetu. Od tego czasu, cały uniwersytet zaczęto potocznie określać jako Sorbonę.

ALEJA PÓL ELIZEJSKICH

Zwana także Polami Elizejskimi. Na jej miejscu do roku 1616 były pola uprawne, przez które Maria Medycejska poprowadziła drogę wysadzaną drzewami. W roku 1640 drogę tę przedłużono z Luwru do Ogrodu Tuileries, a w roku 1724 do Placu Gwiazdy. W XVIII wieku aleja stała się modnym deptakiem spacerowym i miejscem spotkań arystokracji. Nieopodal nich znajduje się Pałac Elizejski zbudowany w stylu klasycystycznym około 1722 roku.

BASTYLIA

Zamek wybudowany pod Paryżem, w latach 1370-1383, jako część jego umocnień, w celu obrony bramy Świętego Antoniego. Słowo la bastille w wolnym tłumaczeniu oznacza każdy zamek tuż za rogatkami miasta i jest mniej więcej odpowiednikiem polskiego słowa "barbakan". Z upływem czasu paryska Bastylia straciła znaczenie obronne. W XVII wieku stała się ciężkim więzieniem. 

OGRÓD LUKSEMBURSKI

Ten paryski ogród powstał około roku 1630 na życzenie drugiej żony i wdowy po Henryku IV, Marii Medycejskiej. W północnej części parku wzniesiono Pałac Luksemburski. Pałac i ogród miały jej przypominać o pałacu Pitti i ogrodach Boboli w rodzinnej Florencji.

LASEK BULOŃSKI

Lasek Buloński powstał na bazie resztek starego lasu dębowego zwanego Bois de Rouvray, wzmiankowanego po raz pierwszy w roku 717. Król Childeryk II podarował te ziemie opactwu Saint-Denis, które założyło tu parę klasztorów. Jednakże król Filip II August odkupił terytorium od zakonników i przeznaczył je na las myśliwski. W 1256 Izabela, siostra Ludwika Świętego założyła tam klasztor. W 1308 król Filip IV Piękny zbudował w lesie kościół, na pamiątkę swojej pielgrzymki do Boulogne-sur-Mer nazwany kościołem Bulońskiej Najświętszej Marii Panny. Od nazwy świątyni zaczęto też nazywać bulońskim cały kompleks leśny.

W czasie wojny stuletniej las stał się siedliskiem bandytów i w latach 1416-1417 wojska księcia Burgundii spaliły znaczną część lasu, by pozbyć się przestępców. Dopiero król Ludwik XI Walezjusz polecił powtórnie zalesić całe terytorium, choć stworzył tam dwie przesieki, którymi wiodły szlaki handlowe. Od tego czasu był to znów teren łowiecki, ale coraz częściej wykorzystywano go do urządzania dworskich zabaw plenerowych.

Król Henryk IV Burbon kazał zasadzić w lesie 15 tysięcy drzew morwowych z nadzieją założenia plantacji jedwabników i produkcji jedwabiu. Na początku XVIII wieku Lasek Buloński stał się miejscem często odwiedzanym przez odpoczywające paryskie elity.